Een oorverdovende klap en een bord macaroni is veranderd in een zielig hoopje prut. En daarna een doodse stilte. Ongemakkelijkheid ook. De man die deze honderd karaats worp heeft geplaatst is de Tijger van de groep Tigre Blanco, die we te gast hebben bij 2 Meter Sessies. De Tijger, die ik beter ken als Quintijn, is boos. Of nee, boos is misschien het verkeerde woord. Hels, van de duivel, oerwoedend; dat is het!
Door Jan Douwe Kroeske, 24 april 2017
Over 2 Meter Sessies krijg ik regelmatig de vraag of het weleens mis ging. “Ja, hoor,” antwoord ik dan waarheidsgetrouw en noem dan vaak in één magere teug de namen Adrian Borland, Daryll Hall, Flop, Willy Deville, David Crosby en Charlatans. Ik bedoel maar: 6 op 1.593 opnames, da’s helemaal geen slechte score!
En sinds maart 2017 is daar eentje bijgekomen: Tigre Blanco.
Wat is het geval? Al weer een maand of zes zijn we bezig om in het Blue Collar Theater in Eindhoven 2 Meter Sessies een driedimensionale herstart te geven. Een fijne locatie, tegen het Klokgebouw aangeleund. Een poepsjieke pijpenla met een fijn podium en een fantastische bemanning.
In de middag onderwerpen we daar een band of artiest aan een opname met audio en video, ’s avonds laten we dezelfde gasten een optreden voor publiek doen. In het voorprogramma vertel ik verhalen bij een opname uit de historie van 2 Meter Sessies: over Radiohead, James Taylor, Elliott Smith, Coldplay, David Crosby, Damien Jurado, Bruce Cockburn, Blind Melon en meer. Ik denk, een snelle schatting, dat er wel 300 vertelbare verhalen bij 300 films uit het 2 Meter archief zijn.
Een verhaal zoals dit: Tigre Blanco, sessie nummer 1.593, opnamedatum 24 maart 2017. De setting lijkt goed, de cameracrew is strak gebriefd. En de band? Gemotiveerd tot op het bot. Als toetje lijkt het ook goed te komen met de avondopkomst: met 125 kaartjeskopers zitten we geramd voor een broeierig avondje met de Witte Tijger…
Iets later dan gepland, rond half vier beginnen we met opnames.
Het opnemen van een 2 Meter Sessie is best wel lastig. Het liefst wil ik direct toewerken naar een stereomix. Muzikanten worden in een live-setting niet beter als ze weten dat er een meersporenopname meeloopt. Dat kun je dan achteraf altijd nog opknappen. Mij kost het meer tijd, geld en energie om de boel aan twee kanten op kwaliteit te houden. Dat moet dus niet!
Tijdens het kijken kom ik er achter dat deze band geweldig gestyled is, natuurlijk mede veroorzaakt door de stijlvolle introducties van De Tijger. Als aan het einde van de opname de man met zijn stem en akoestische gitaar zijn final statement maakt in een song over gevangenschap en jaren van eenzaamheid en geestelijke verzuring, hangen we met z’n allen “aan de zelfkant” en heeft Tigre Blanco een bijdrage aan het 2 Meter Archief geleverd waar wij (band, redactie en crew) trots op zijn! Of zoals 2 Meter regisseur Bauke Kappers in de beginjaren dan altijd riep: “In da pocket!”
Waarom dan toch zo’n dramatisch begin aan dit verhaal? Hoe kwam het dan dat De Tijger briesend ging smijten met een goed gevuld bord macaroni? En hoe kwam het dan dat we precies twee weken later de opname over moesten doen?
Omdat de techniek ons op een zowel ouderwetse als moderne manier in de steek liet. Een kwestie van een vergeten “check” in de “check-check-dubbel-check”. Één muisklik, één toetsencombinatie appeltje-s te weinig. Eigenlijk te pijnlijk om over te schrijven. Vier man camera, één lichtman, één manager, zes bandleden, één geluidsman, drie redactieleden en niks in da pocket…
Mocht bij Triviant of in een pubquiz de volgende vraag langskomen, dan weet u nu het antwoord: “Maak dit rijtje 2 Meter Sessies namen af: Adrian Borland, Daryll Hall, Flop, Willy Deville, David Crosby, Charlatans en …?”